Eerste kennismaking
Hoe is onze interesse voor dit schitterende ras gewekt ?
Jaren geleden liepen wij met onze hond Max in het Kralingse Bos toen wij een 'wolf' zagen.
Onze hond Max, normaliter een vechtersbaas, zag de 'wolf' ook en wij konden hem niet op tijd meer vastmaken. Maar tot onze verbazing ging Max niet vechten. De ' wolf' negeerde hem gewoon en Max wist niet wat hij ermee aan moest. Onze interesse was meteen gewekt voor deze bijzondere hond. "Wat is dat voor een hond ?", vroegen wij aan de oudere man die bij de wolf hoorde. "Een Saarlooswolfhond" en met veel passie begon hij over het ras te vertellen. We waren meteen verkocht. Later kwamen we hem geregeld tegen, hem en zijn hond en steeds ontweek onze vechtersbaas Max de 'wolf' en nog steeds negeerde de 'wolf' ons en Max.Na een tijdje kwamen we de oude man niet meer tegen. Een paar jaar later stierf onze Max. We hadden inmiddels een teefje Lola erbij maar we waren de 'wolf' niet vergeten. We besloten http://www.saarlooswolfhonden.nl/ op de computer in te typen en kwamen op de website van de vereniging. Wat we lazen beviel ons meteen, vooral de gecentraliseerde fok en hoe beschermend de vereniging is voor zijn honden. Ook lazen we andere berichten van buiten de vereniging maar de toon daarvan beviel ons niet zo. We besloten lid te worden en kregen na een half jaar Ringo mee, wat best nog snel is. Achteraf bleek de oude man een prominent lid van de vereniging te zijn geweest, dat wisten we helemaal niet. Hij sprak alleen vol liefde over zijn hond als we hem tegenkwamen. De man, Ties Kooren, bleek inmiddels overleden te zijn en ook zijn 'wolf' Imra. Imra is begraven in het Kralingse Bos achter het bankje waar Ties Kooren altijd zat. Diny heeft ons deze foto's gestuurd.
Wie eenmaal een Saarloos heeft, kan niet meer zonder. Zo ook Ties Kooren. Na de dood van Imra was hij te zwak om nog een herplaatsing te krijgen(hij had altijd herplaatsingen). Lies kwam een keer bij hem op bezoek met haar honden. Zijn hulp heeft toen een week niet mogen stofzuigen. De haren moesten blijven liggen, het was voor Ties Kooren eindelijk weer een echt huis geworden.
Wie, net als wij, ook voor dit ras is gevallen maar nog geen hond heeft, kan altijd bij iemand van de vereniging thuis langs om kennis te maken.
Peter van der Palm
